Wet weten al wel even dat Andries Boone van vele markten thuis is: niet alleen stampte hij Ballroomquartet en MANdolinMAN uit de grond, waarmee hij enkele heel fijne platen uitbracht en live bijzonder te genieten was/is, maar de jongste jaren drukt hij ook als producer een flinke stempel op veel platen, die iets te betekenen hebben. Ik denk dan niet alleen recent werk van Lenny & De Wespen, Liliane St. Pierre of Guido Belcanto, maar vooral aan de recente CD van de ten onrechte zo goed als vergeten Philippe Robrecht.

Een paar jaar geleden verraste hij ons met “C.O.L.O.R.S”, waarop hij, vertrekkend van de klank van de mandoline, een aantal al dan niet zelfbedachte kleuren muzikaal vorm gaf en vandaag is er “T.I.M.E.L.A.P.S.E”, een heerlijk werkstukje, waarop hij in 27 minuten negen momenten van een dag op muziek zet. Je moet vanzelfsprekend een artiest zijn om alleen nog maar op het idee te komen, maar Andries doet het wel: in chronologische volgorde, te beginnen bij zonsopgang en eindigend om 2 uur in de ochtend, vertaalt hij tijdstippen naar de bijpassende gevoelens en die zet hij dan weer om in instrumentale schilderijtjes, die je als luisteraar weliswaar zelf moet bedenken, maar waar je wel een flinke aanzet meegeleverd krijgt. De beelden vormen zich als het ware vanzelf, doordat er flink gegoocheld wordt met ritme, instrumenten en klanken. De plaat werd helemaal bedacht en gemaakt in Covid-tijden en ik zou durven zeggen dat dat eraan te horen is. Dit is muziek bij een aantal kortfilms, die nog gedraaid moeten worden, maar waar je je als luisteraar moeiteloos kunt in inleven.

Niet de mandoline is deze keer de blikvanger, al wordt ze wel gebruikt, maar de plaat is voornamelijk opgehangen aan de piano en aan de accordina, een instrument dat je niet al te vaak hoort, al heb ik wel weet van opnames van Richard Galliano en van Vincent Peirani. Ik zou, met enige zin voor overdrijving, durven zeggen dat je een beetje kind aan huis moet zijn geweest in het Muziekinstrumentenmuseum, om ooit een accordina gezien te hebben, laat staan de behoefte te voelen om het te leren bespelen, maar dit terzijde. Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat een accordina er min of meer uitziet als een grote melodica, maar dan met knoppen zoals een accordeon en een klankkleur, die erg dicht tegen de mondharmonica aanleunt.

Het instrument leent zich uitstekend tot het spelen van het soort instrumentale vertellementen, zoals Andries er hier negen bijeenbrengt. Denk aan Wim Mertens, denk aan Einaudi, denk aan Yann Tiersen: filmmuziek met elementen van minimale muziek, folk en een vleugje jazz. Dat zijn alvast de elementen uit de cocktail, die ik kon thuisbrengen. Voeg aan het instrumentarium van Boone nog de subtiele baslijnen van Mathias Moors -van Les Talons Gitans en de bijwijlen erg mysterieus klinkende hoorn van Rozanne Descheemaeker toe en je hebt de grondstoffen waarmee gewerkt wordt. De dosering ervan, da’s het werk van de artiest, maar het resultaat, daarvoor vertrouw ik op mijn eigen stel oren en wat stel ik daarbij vast?

Wel, in de vier dagen dat ik de CD in huis heb, heeft ze minstens twintig keer opgestaan, op zowat elk moment van de dag. Ik wilde namelijk het timelapse effect proberen te vatten en dat lijkt te lukken. Ik weet alvast dat “10 AM”, “2 PM” en vooral “Midnight” mijn voorkeurmomenten zijn. Ik kan niet genoeg zeggen en herhalen hoe belangrijk iemand als Andries Boone is voor ons muzikaal landschap en ik heb er nu weer een argument bij om dat te illustreren. Geweldige plaat, “à consommer sans aucune modération”!

(Dani Heyvaert)